Bentley

Sinds een paar dagen is onze Bentley zichzelf niet meer, hij eet niet en braakt alleen maar. Je moet weten dat ons prinsenkind ietwat gevoelig op maag en psyche is en daarom alleen maar vers vlees (van een speciaal adresje) eet, ’s ochtends voorzien van een beetje zalmolie. Daar wordt ie rustig van. Van gewone-honden-brokken werd hij namelijk druk, nog drukker dan hij vanuit zijn vader- en moederras al

is. En omdat wij vlak nadat Bentley in ons gezin kwam last kregen van het zg. empty nest-syndroom (in korte tijd zijn onze beide jongens uitgevlogen), krijgt onze Bentley al snel wat hem behaagt. Maar sinds donderdagochtend eet hij dus niet meer, braakt totdat er alleen nog maar gal uitkomt en hij valt kilo’s af. Op vrijdagavond ga ik toch maar even met hem naar de dierenarts, manlief moet het hele weekend werken en ik durf het weekend in m’n uppie met zo’n zieke hond niet aan. In de wachtkamer wordt meewarend naar Bentley gekeken en zegt een meneer tegen me dat het ‘zeker al een oudje is’, die hond van mij. Ik leg ‘m uit dat Bentley normaliter een jonge hondegod is van slechts 2,5 lentes, maar dat ie momenteel erg ziek is. Nog meer meewarende blikken… Als ik aan de beurt ben stelt de dierenarts mij gerust, het kan gebeuren dat de hond zich een paar dagen niet lekker voelt, hij lijkt gewoon iets verkeerds gegeten te hebben. Voor de zekerheid maakt hij een echo, maar er is niets ongewoons te zien in maag en/of darmen. Bentley krijgt een injectie met een middel dat het braken zal stoppen. Met allerlei adviezen en tips voor alternatieve en aansterkende maaltijden op zak keer ik enigszins gerustgesteld weer huiswaarts. Het braken houdt na een uurtje inderdaad op, maar eten wil Bentley niet. Ik breek mijn hoofd over wat er aan de hand kan zijn. Het hele weekend blijf ik zoveel mogelijk bij onze zieke en zielige hond thuis. Op zondagmiddag houd ik ’t niet meer, en als manlief terug is van zijn werk bellen we de dierenarts weer en we spreken een half uurtje later af bij de praktijk. Er wordt weer een echo gemaakt, nu is er alleen wat irritatie (zwelling of lucht) in de darmen te zien. Dan ook maar een paar foto’s maken van de darmen. Daarop is ook niets geks te zien. We spreken met de dierenarts af dat als Bentley de komende avond en nacht nog niet eet of ontlast, we hem de volgende ochtend om half tien brengen voor een darm(kijk)operatie. In de tussentijd krijgt hij een tweetal injecties, plus een laxeermiddel en een soort astronautenvoedsel voor honden mee. Thuis geven we Bentley het laxeermiddel zoals voorgeschreven. Na een uurtje wil ie naar buiten en zowaar, er komt wat uit aan de kant waar we dat hoopten. De tweede keer dat ie naar buiten wil, krijgt ie wederom aandrang en als ie weer op vier poten staat ligt er ineens iets geks op de plek waar hij zijn achterste heeft laten zakken. Huh…wat is dat ding dat blijkbaar in zijn darmen heeft gezeten? Gehinderd door de enorme stank die het met zich meebrengt, besluit manlief het projectiel met de tuinslang schoon te spuiten. Ik ben ook nieuwsgierig, dus ik kom zo dichtbij (of veraf) als ik aandurf. Als manlief klaar is met de tuinslang kijken we elkaar verschrikt aan… Bentley heeft een klein wit pluchen konijntje gebaard! O jee, het schiet me direct te binnen; sinds twee weken ben ik een vingerpoppetje van onze kleinzoon kwijt…een wit pluchen konijntje dat je op je vingertop zet, met bovenop een rond hoofdje voorzien van witte flapoortjes. Dat heeft ie dus te pakken gehad en doorgeslikt. Arme Bentley! Gelukkig dat het ding eruit is, want Bentley knapt zienderogen op na deze zware bevalling die maar zomaar in een keizersnee had kunnen uitmonden. En het witte konijntje? Die heeft heel snel de weg naar de prullenbak gevonden (in een dichtgeknoopte plastic zak tegen de stank). Zijn vier broertjes moeten het maar zonder ‘m doen..!