Toiletpapier

Zoals gezegd, manlief en ik behoren sinds kort tot de club van caravanbezitters. Niets houdt ons nog tegen om spontaan op pad te gaan. Een paar weken geleden was het dan zover. Camping geboekt, caravan ingepakt en vol goede moed vertrekken we voor 4 dagen naar de Veluwe. Inclusief hond en fietsen. We hebben er zin in! We rijden het eerste stuk heel relaxed

binnendoor. Eenmaal op de snelweg word ik onverwachts toch overvallen door de spreekwoordelijke beren op de weg. Onopvallend kijk ik achterom of de caravan nog achter de auto hangt. Gelukkig is dat het geval. Bentley ligt heerlijk bij ons achterin en manlief is de rust zelve. Ik overtuig mezelf van het feit dat alles oké lijkt en de reis vordert gestaag. Als we op de camping aankomen worden we enthousiast ontvangen met een “Welkom, welkom!” door man-met-tuinslang die op vakkundige wijze de bloembakken water geeft. Het blijkt de eigenaar te zijn. Vriendelijk worden we ingecheckt en we ontvangen uitleg over de door ons gereserveerde plek. Er gaat iemand mee om ons aan te sluiten op water en stroom. We zijn vooraf door diverse kampeerprofessionals gewaarschuwd voor het feit dat het installeren van caravan en/of tent door overige campinggasten als entertainment wordt gezien. De campinghulp vertrekt weer, we staan er alleen voor. We kijken elkaar aan, het gaat beginnen. Om ons heen zien we vanuit onze ooghoeken dat stoelen worden bijgedraaid en koffie wordt ingeschonken. Het geheim van ons huwelijk is op vele kwaliteiten gebaseerd, maar innige samenwerking hoort daar niet bij. Dus we hebben hierover thuis al duidelijke afspraken gemaakt. We trekken een nonchalant gezicht en sissen alleen het hoogst noodzakelijke naar elkaar. Tot ons beider verrassing staat alles binnen no-time op de plek. De luifel staat waterpas uit, de zijwanden hangen erin en stoelen en tafel staan klaar. Ik ben trots! Zowel door de (in)spanning als door de fles water die ik inmiddels op heb, is het tijd om mijn blaas te legen. Overmoedig loop ik naar het toiletgebouw. Het ziet er picobello uit. Ik kies strategisch een van de toiletdeuren en stap naar binnen. Net als ik in positie ben, dendert er in het toilet naast mij iemand met veel lawaai naar binnen. Ik voel de wanden licht bewegen. Voldoende aanleiding voor een blaasblokkade aan mijn kant. Teleurgesteld ga ik terug naar de caravan. Manlief kent dit soort problemen niet en begint te lachen. Beledigd rommel ik wat aan en ik loop mokkend de caravan in en uit. Na een half uurtje besluit ik het nog maar een keer te proberen. Onderweg bedenk ik dat het wel zo fijn is dat de toiletten op deze camping voorzien zijn van papier, zodat niet de hele camping doorheeft dat ik alweer ga. Ik kies wederom zorgvuldig een deur. Gelukkig, dit keer geen lawaaiige afleiding en mijn blaas leegt zich braaf. Maar dan kan ik het begin van de rol toiletpapier niet vinden. Geïrriteerd rammel ik de rol flink rond (waarom plakken ze in hemelsnaam dat randje altijd zo vast?!). Dan bedenk ik me verschrikt wat eventueel wachtende toiletbezoekers van al dat gerammel zullen denken. Ik besluit een verkoudheid te faken. Ik begin enthousiast te kuchen en doe alsof ik moet niezen. Als ik eindelijk het beginnetje van de rol heb gevonden, besluit ik voor de zekerheid nog luidruchtig mijn neus te snuiten. Klaar met alle toestanden open ik licht gegeneerd de deur en…niemand! Ik scharrel met  opgeheven hoofd terug naar de caravan. Tenslotte hoeven we nog maar 3 dagen…