Starbucks

Al een jaar of tien onderhoud ik een warme relatie met Starbucks. We hebben de stilzwijgende afspraak dat ik langskom daar waar ik me op dat moment bevind. Zij voorzien mij van koffie met caramel en een uitgebreid assortiment aan zoetigheden. Voor mij werkt ’t naar volle tevredenheid en ik hoor Starbucks ook niet klagen. Onze mooie universiteit is vorig zomer uitgebreid met een ‘on campus’ Starbucks dus

daar kom ik met grote regelmaat. Toen ik tijdelijk thuis kwam te zitten vanwege mijn overbelaste hoofd en vermoeide lijf, zat er niets anders op dan ook mijn relatie met Starbucks tijdelijk op een laag pitje te zetten. Nu zijn we in ons gezin geneigd om zowel feestelijkheden als problemen met eten te lijf te gaan, maar mijn gemis aan Starbucks is er niet minder om. Als manlief thuis is weet hij me op passende wijze door de dagen heen te helpen. De dagen dat manlief aan zijn werkverplichtingen voldoet, heb ik echter moeite om mijn draai te vinden. Dan voel ik me wat verloren en alleen. Tijdens het begin van een van deze dagen neem ik het dappere besluit om mezelf nuttig te maken. Ik ga de keuken poetsen. ‘Schoon huis, opgeruimd hoofd’ lijkt me een prima motto. Ik ben van plan om het rigoureus aan te pakken. Zonder make-up, met mijn haar in een knot en het lijf  in een joggingpak vul ik een emmer met sop, pak de benodigde schoonmaakspullen en ga aan de slag. Kastje voor kastje werk ik me gestaag door alle ellende heen. Leeghalen, uitmesten, schoonmaken en dat wat de moeite waard is opnieuw inpakken. Binnen enkele uren is deze therapeutische schoonmaakklus geklaard. Tevreden open ik deurtjes in willekeurige volgorde om het eindresultaat telkens weer te bewonderen. Net voordat ik besluit dat het dan toch echt tijd is om te gaan douchen gaat de bel. Ik open ietwat bedremmeld de deur en zie de olijke gezichten van twee dierbare collega’s. Voor ik me realiseer wat er gebeurt, drukken ze me een beker Starbucks-to-go voorzien van mijn naam en een tasje met lekkers in de handen. Ik knuffel ze dankbaar. Ze geven aan dat ze direct weer naar het werk teruggaan, maar niet zonder dat ze van me horen hoe het nu met me gaat.  Als ik uitleg hoe ik me voel, dringt het langzaam tot me door hoe ik eruit zie. Bezweet, make-up-loos, haar in een warrige knot, joggingpak en slippertjes. Ik begin me uitgebreid te verontschuldigen voor mijn ‘sloppy looks’. Nadat ik de collega’s heb laten beloven niet op het werk te vertellen hoe ze me hebben aangetroffen, vertrekken ze weer. Eenmaal weer alleen, maar blij met deze verrassing, plof ik op de bank en geniet ik van mijn favoriete koffie-caramel-combi. Het lekkers gaat in de koelkast tot manlief weer thuis is. In de weken die volgen ontvang ik allerlei warme en opbeurende berichtjes van mijn werk. Dan trekt de mist in mijn hoofd langzaam op. Ik durf zelfs na te denken over het idee om weer voorzichtig te beginnen. In overleg wordt daarvoor dan ook de datum gepland. De week voordat het zover is, zie ik op Facebook dat een collega (ook een fan van) incheckt bij Starbucks. Spontaan reageer ik dat ik daar binnenkort weer bij haar kom zitten. De reactie van collega en Starbucks is hartverwarmend; collega plaatst een foto van beker met boodschap. Ik voel een traan opwellen…Starbucks, I miss U2!