Springzaad

Sinds een paar maanden wandel ik op maandagavond. Op uitnodiging van een buurvrouw ben ik tijdens mijn thuisperiode aangehaakt bij een klein-maar-fijn wandelclubje. We lopen iedere week een flink stuk en sluiten gezellig af met een kop koffie of thee. Ik ben niet echt dol op de maandag, maar onze wekelijkse wandeling maakt veel goed, zowel fysiek als mentaal. De sfeer in ons wandelclubje is goed,

we lachen veel en praten over van alles en nog wat. En ik steek er biologisch ook nog iets van op. Zo ook onlangs. We verzamelen op het afgesproken adres. Als we aankomen zien we dat een van de dames met haar fiets bij het verkeerde huis staat. Dat begint goed! Als we onze fiets op het juiste adres hebben gestald, vertrekken we, druk kletsend. Deze week zijn we compleet, met z’n vijfjes. De route week leidt ons het groen en de bossen in. Ik ben niet de meest oplettende van de groep, ik let eigenlijk vooral op waar ik mijn voeten neerzet. Maar nu herken ik de omgeving. We lopen in de buurt van de universiteitscampus waar ik al bijna 20 jaar werk. Onderweg ruik ik de zware zoete zomerse geur die ik dagelijks fietsend naar mijn werk ook ruik. Buurvrouw vraagt ons even te stoppen en legt uit dat de zoete geur afkomstig is van de Balsemien, een wilde versie van de Vlijtige Lies. Ze spoort ons aan in de dikke knoppen van de Balsemien te knijpen. Gehoorzaam als we zijn, pakken we allemaal een dikke knop tussen duim en wijsvinger, we knijpen, de knop springt open en zaad springt alle kanten op. Dat hadden we niet zien aankomen en we schieten in de lach. We leren dat de Balsemien is uitgerust met springzaad. Dat levert de nodige meligheid op! We stappen en kletsen vrolijk door en na een goed uur zijn we weer op de terugweg. We zien een zandpad en bedenken dat we zeker weten met een kleine omweg iets verderop op onze route uitkomen. We besluiten het pad te volgen, benieuwd naar wat we onderweg zullen zien. Het pad kronkelt voor ons uit en dan komen we totaal onverwacht bij een complex met moestuinen. Ach, we zijn er nu toch en doen een bewonderend rondje tussen de zorgvuldig gekweekte groente, fruit en bloemen. We zien een waterpomp waar we nog even aan moeten zitten en dan lopen we maar weer terug. Terug bij het begin van het zandpad zien we een hekje dat het pad blijkbaar had moeten afsluiten. Dat hadden we over het hoofd gezien. Eenmaal weer op route komen we opnieuw langs een lange strook met Balsemien, inclusief de kenmerkende zoete geur. En de term springzaad komt weer boven. Na ongeveer 1,5 uur zijn we weer bij ons vertrekpunt. Deze keer voor mij geen koffie of thee, ik moet weg. Ik pak mijn fiets en trap nog steeds grinnikend naar huis, tevreden over de ontspannen avond. En om hoe het buurvrouw weer gelukt is me biologisch bij te scholen.