Hippie

Ik ben een hippie. Zo, dat is eruit. Geen paniek, ik loop niet ongewassen of beha-loos rond en ik doe niet aan geestverruimende middelen. Bovendien ben ik een voorstander van handhaving van orde en veiligheid. Ik ben geen hippie in de klassieke zin van het woord, ik ben een moderne hippie. Ik streef naar harmonie en gelijkheid, ik heb een groot hart en een welkom huis en ik heb een hekel aan ruzie (al

denkt manlief daar vast heel anders over). Ik haat onechtheid en heb moeite met gebrek aan enige diepgang. Maar bovenal kan ik niet tegen onrecht. Diep van binnen heb ik een rotsvast vertrouwen in het goede in (bijna) ieder mens. Oh, ik ben zeker niet perfect; ik betrap me er regelmatig op dat ik (ver)oordeel, ik hou van een stevige mening en ik word gelukkig van shoppen (schoenen, tassen, kleding, in willekeurige volgorde, oppervlakkig maar waar). Zoals jullie weten schrijf ik sinds kort over wat me bezighoudt. Met erg veel plezier. Op deze schrijfsels krijg ik soms de vraag wat ik ermee wil bereiken. Dat heb ik mezelf ook afgevraagd. In de afgelopen voor mij zo moeizame periode kreeg ik hulp van een psychotherapeut en een natuurgenezer. Beiden adviseerden me te gaan schrijven om mijn gedachten weer te kunnen ordenen. Dus in eerste instantie schrijf ik vooral voor mezelf; het ontspant, het helpt me te relativeren en te spiegelen en om mijn verliezen te verwerken. Na de eerste wekenlange papieren woordenstroom krijg ik weer lucht in mijn hoofd. Ik kom langzaam terug bij mijn gevoel en bij de rasoptimist die ik van nature ben. Zoals gezegd, ik zie graag het goede in de mens en ik streef naar harmonie. Maar ik ben niet naïef. Ik zie ook dat de wereld verhardt, dat mensen meer en meer voor hun eigen belangen gaan en dat de maatschappij versombert. Ik maak me zorgen over de toekomst van mijn (schoon)kinderen, laat staan over de wereld waarin mijn prachtige en nog onbevangen kleinzoon opgroeit. En ik heb besloten me niet te laten meeslepen in negativiteit en achterdocht. Tijdens mijn meest moeilijke momenten heb ik ontdekt dat ik word omgeven door lieve mensen die het goed met me voorhebben. Ondanks dat ik dat wel had verwacht of tenminste had gehoopt, blijf ik mezelf erover verwonderen. Wat een rijkdom! Dit gevoel, samen met het ‘geloof, hoop en liefde’-motto van mijn hippie-hart, maakt dat ik mijn schrijfsels deel. Iedereen heeft eigen strubbelingen, groot of klein. Als het me lukt om via mijn schrijfsels heel even een glimlach op iemands gezicht te krijgen, dan heb ik al iets bereikt. Want ik geloof in de mensheid, heb hoop voor de toekomst en ik heb het leven lief.