VIP

Begin oktober zijn we naar de Military Boekelo geweest. Dit jaarlijkse gebeuren is een van de grootste paarden topsportevenementen van Nederland. We zijn uitgenodigd door de dealer waar onze auto na het vakantie-avontuur van afgelopen zomer is gerepareerd. We krijgen een VIP-arrangement aangeboden. Als ik terugdenk aan het bedrag van de reparatie, vind ik dat we dit direct moeten

aannemen. Bovendien, ik heb een paar kekke outdoor laarzen waarvan ik weet dat ze het op een dergelijk evenement goed doen. Ik zeg win-win situatie. De Military is geschikt om een hond mee naartoe te nemen, maar na lang wikken en wegen besluiten we Bentley toch thuis te laten. Hij wordt soms wat nerveus van veel mensen om zich heen. De bewuste zaterdag begint veelbelovend. Het is mooi zonnig herfstweer, ik heb m’n outdoor laarzen aan en we hebben er zin in. We gaan met de gerepareerde auto van mijn echtgenoot en hoe dichter we bij het evenement komen, hoe drukker het wordt. We rijden uiteindelijk in één lange stoet. Met onze parkeerkaart aan de spiegel worden we steeds verder doorverwezen. We mogen naar de parkeerplaats bij de ingang. We doen onze polsbandjes om en lopen door de controle heen het terrein op. Het eerste dat we zien zijn tenten van bedrijven én een herfstfair. Herfstfair betekent standjes en standjes betekent shoppen. De laarzen-junk in mij komt onmiddellijk naar boven en ik struin van stand naar stand. Mijn outdoor laarzen zijn aan vervanging toe, vind ik zelf. Maar het lukt me maar niet om een mooi paar te scoren voor een goed bedrag. Ik geef op. Dit overleef ik wel (al zal het moeilijk worden) en we gaan verder. We wandelen het ‘Shop en Stop gedeelte’ uit en lopen met de meute mee richting het parcours. Als we de aanwezige honden zien, hebben we heel even spijt dat we Bentley niet hebben meegenomen. Hij zou hier niet misstaan. Maar, daar kunnen we nu niets meer aan veranderen. We wandelen verder en de crosscountry blijkt heel leuk. We volgen het hele parcours, genietend van de paarden en de zon. Als we weer bij ons vertrekpunt zijn aangekomen is het tijd om de inwendige mens te verzorgen. We zoeken de tent van onze gastheer op en mogen op vertoon van het polsbandje langs de beveiliging. Binnengekomen krijgen we al snel een drankje. We kennen er helemaal niemand en zoeken een plekje op het terras, waar we met z’n tweetjes gaan zitten. De medewerkers knikken vriendelijk naar ons, maar tot een gesprek komt het niet. We voelen ons eerst wat verloren, maar dat zetten we al snel van ons af en dan vermaken we ons goed. Plotseling zien we een bekend gezicht. De man achter de bar, verantwoordelijk voor de catering, die kennen we! Manlief gaat er direct op af. Ik zit wat in m’n eentje en knoop een praatje aan met de ober. Als we weer met z’n tweetjes aan ons tafeltje zitten (mijn echtgenoot en ik) komt de ober me zonder enige aanmoediging een nieuw glas wijn brengen. Wat een service! Langzamerhand krijgen we trek. We ontdekken dat er een stamppot buffet op komst is, maar we hebben geen zin om dat af te wachten. Kennelijk zijn we toch niet zo Hollands als we eruit zien. We zoeken onze auto op en rijden terug. Maar de maag moet gevuld, dus onderweg stoppen we om een hapje te gaan eten. Gezellig met z’n tweetjes. En zo druk als ’t op de Military was, zo leeg blijkt het restaurant waar we terechtkomen. Maar het eten smaakt prima en de bediening heeft alle aandacht voor ons. Als we het eten op hebben gaan we terug naar hond en haard. We duiken heerlijk languit op de bank, met onze eigen tevreden en trouwe viervoeter. En we beloven hem, als we volgend jaar weer kaarten krijgen mag ie mee!