Zilver

Afgelopen zomer waren we 25 jaar getrouwd. In aanloop daar naartoe zijn we, zoals gebruikelijk, wat wispelturig; wel een feestje, geen feestje, iets met de (schoon)kinderen doen, toch een feestje, of nee, toch niet. Dan hakken we afgelopen zomer de knoop door; party it is! Maar eerst gaan we met de caravan op pad. Omdat onze trouwdag dicht op onze vakantie volgt, zullen we het feest naar achteren

verschuiven. We overleggen met de kinderen wanneer het hun ook uitkomt en we komen we uit op een datum in oktober. Als de vakantie voorbij is en de caravan weer op het oprit staat moeten we het feest nog  regelen. Zoals dat gaat worden we al gauw in beslag genomen door alledaagse beslommeringen. De feestplannen verdwijnen stilletjes aan naar de achtergrond. Het is inmiddels de avond voor onze trouwdag en manlief en ik moeten naar de Mediamarkt, onze stofzuiger is kapot en moet vervangen worden. Als we hiervan terugkomen zie ik vanaf de straat beweging in onze voortuin. Ik ben verbaasd als ik zoonlief en schoondochter samen met wat buurtjes betrap terwijl ze met slingers en ballonnen in de weer zijn. Als ze ons in de auto langzaam voorbij zien rijden beginnen ze te lachen. Ze zijn in de veronderstelling dat wij binnen op de bank zitten en zijn heel voorzichtig te werk gegaan. Ook wij hebben de grootste lol. We hadden deze verrassing niet verwacht, maken foto’s en dan verkassen we met z’n allen naar de tuin. Daar moet op gedronken worden! Op onze trouwdag verrast manlief me met een ontbijt in de stad en ook die avond gaan we uit eten. Het is heerlijk weer, het eten is lekker en we zijn het roerend eens: we hebben het fijn. En dan bedenken we tot onze grote schrik dat we nog een feestlocatie moeten regelen en ook nog uitnodigingen moeten uitzoeken. De week erna hebben we de gewenste locatie gereserveerd en uitnodigingen uitgezocht. Maar dan dient het volgende dilemma zich alweer aan: de gastenlijst. We beginnen vol goede moed en stellen een bescheiden lijst op. Als we er nog een keer naar kijken groeit en groeit de gastenlijst. Dat was niet de bedoeling. We spreken samen af wat we belangrijk vinden en we beginnen weer van voren af aan. Schrijven is schrappen. We komen uit op een gezelschap waar we ons beiden goed in kunnen vinden. De uitnodigingen worden besteld en verstuurd, er wordt feestkleding en laarzen geshopt en dan blijft er niets anders over dan het ‘grote wachten’. Als de datum nadert word ik wat nerveus. Wat nou als er niemand komt, of nog erger, wat nou als iedereen wel komt maar het niet gezellig wordt?! Ik ben er niet gerust op. De dag voor ons feest maken mijn zenuwen overuren en zit ik bij de huisarts met een veel te snelle hartslag en een bloeddruk die behoorlijk van de leg is. De huisarts verzekert me dat het van de stress komt en ik mag weer naar huis. Die avond komen zoonlief en schoondochter thuis en dat leidt af. De dag van het feest probeer ik zoveel mogelijk te relaxen. Dat lukt aardig. Als we ’s avonds op de gereserveerde taxi staan te wachten belt de chauffeur, hij gaat het niet redden. Ik flip en hij belooft me zijn best te doen om de verloren tijd te beperken. Ik voel ondertussen mijn humeur dalen en mijn bloeddruk weer stijgen. Net op het moment dat ik een andere taxi wil bellen belt de chauffeur, hij staat op een andere plek dan afgesproken, maar hij is er tenminste. Onderweg blijft ie zich tegenover ons verontschuldigen en doet er alles aan om ons zo snel mogelijk op ons eigen feest af te leveren. We komen gelukkig nog voor onze gasten aan en het lukt me weer te ontspannen. Het is half negen. Ik kijk toch ietwat gespannen uit het raam en zie de eerste mensen arriveren. En dan gaat het snel, voordat we het door hebben is de zaal gevuld met vrienden en familie. Bijna iedereen die is uitgenodigd is er ook. We worden bedolven onder gelukswensen en voelen ons bevoorrecht. We hebben een fantastische avond en ook onze gasten vermaken zich goed. Ben je compleet op zo’n avond? Vast niet, maar we waren in ieder geval in goed gezelschap!