Bentley

Onze Bentley wordt eind december alweer 3 jaar. Daarmee is ie inmiddels een bijna-volwassen-hond. Dat zet me aan ’t denken, misschien wordt het wel tijd dat hij zich iets flinker gaat gedragen. Want ondanks dat het een hond van indrukwekkend formaat en flinke spierkracht is, is hij niet bijzonder heldhaftig. Bentley is een beetje een angsthaas. Nou vinden wij dat niet erg, hij is tenslotte bij ons voor

wederzijdse gezelligheid, maar echt stoer is het niet. Misschien hebben we hem ook wel een beetje verwend, zo ligt Bentley iedere avond prinsheerlijk op zijn eigen dekentje naast me op de bank. Hij heeft een eigen keukenkastje waar we zijn verantwoorde snackjes zoals pensstaafjes of gedroogde konijnenoortjes van ons vaste adresje, bewaren. Als wij koffie drinken, gaat hij netjes voor zijn kastje zitten en kijkt indringend naar degene die bij het aanrecht staat totdat hij zijn snackje krijgt. Het werkt voor hem. Naast dat ie van zijn vaste gewoontes houdt, heeft ie een wat nerveus karakter. Als hij naast me ligt en ik moet niezen, dan laat ie zich steevast verschrikt van de bank vallen. Maar als de bel gaat of Bentley hoort iets in de tuin, dan komt heel even de waakhond in hem naar boven. Hij springt van de bank, blaft zwaar en indrukwekkend en vervolgens blijft hij na een meter of twee stokstijf staan. Vervolgens kijkt hij met grote ogen van de achterdeur naar manlief en weer terug. Hij vermoedt heus wel dat het de bedoeling is dat hij gaat kijken, maar liever ligt hij veilig naast ons op de bank. En ’s nachts ligt Bentley in zijn mand onderaan de trap. Lange tijd slaapt ie daar zonder problemen. Tot een paar maanden geleden; we worden wakker van hondenpootjes die heel voorzichtig de trap optrippelen. Ik lig te gniffelen in bed. Manlief hoort het ook en roept tegen Bentley dat ie weer naar beneden moet. We horen ‘m omdraaien en met zwaar teleurgestelde tred de trap weer afgaan. Dat gaat nachtenlang zo door totdat ik manlief ervan weet te overtuigen dat het niet uitmaakt dat ons hondenkind liever boven slaapt. Vanaf die avond zorg ik ervoor dat de poef die Bentley zichzelf heeft toegeëigend, vrij van kleding is. Zo kan hij lekker liggen en onze kleding blijft vrij van hondenhaar. De eerste weken stapt hij ’s avonds braaf in zijn mand, gaat slapen en komt op een willekeurig moment ’s nachts naar boven. Op een avond komt hij, als ik nog op de badkamer ben, heel zachtjes de trap op geslopen. Als ie bovenaan de trap pardoes manlief tegen het lijf loopt, draait ie zich om en rent hij weer naar beneden. Als wij even later in ons bed liggen horen we hem weer boven komen, hij gaat op de poef liggen, slaakt een diepe zucht en ligt binnen no time heerlijk te snurken. Dit gaat een paar weken zo verder todat Bentley zelf ook in de gaten heeft hoe onzinnig dit is. Vanaf dat moment sjokt ie ’s avonds behoedzaam achter ons aan de trap op en zoekt zijn plekje. Bijna iedere avond is hij al in diepe slaap voordat wij ons bed vinden. So far, so good. Maar nu december weer begonnen is, wordt steeds duidelijker dat zijn angst voor vuurwerk groeit. Als hij knallen hoort, springt ie bij een van ons op schoot of spurt ie naar boven en komt pas weer naar beneden als hij ervan overtuigd is dat het echt over is. En altijd blijf ie daarna nog even op zijn hoede. Een paar weken geleden ben ik met hem aan de wandel. In tegenstelling tot de eerste anderhalf jaar, waarin ik vaak al foeterend door 30 kg enthousiaste hond werd meegesleurd, lopen we nu beiden heel tevreden netjes naast elkaar. Dan klinkt er een flinke knal….vuurwerk. Ik zet me schrap, Bentley schiet in de hoogste versnelling recht vooruit en ik zie  z’n staart tussen zijn benen verdwijnen. Ik heb met ‘m te doen en prober hem gerust te stellen. Met moeite krijg ik hem weer naast me en we lopen verder. Bentley is er niet helemaal gerust op, hij blijft zenuwachtig om zich heen kijken en aan de riem trekken. Het is duidelijk, hij wil zo snel mogelijk naar huis. We naderen een druk kruispunt en steken al touwtrekkend over. Als we middenop het kruispunt lopen hoor ik een auto toeteren. Ik kijk op en zie het vrolijke gezwaai van een goede bekende. Ik weet er een glimlach uit te persen en zwaai met mijn beschikbare arm wat onhandig door de lucht, terwijl ik ondertussen prober mijn hond binnen handbereik te houden. Het lukt om veilig aan de overkant te komen en gaan naar huis. Daar onstpant Bentley zichtbaar. En ook ik kom weer op adem. Die avond beschrijf ik manlief ons wandelavontuur en Bentley’s groeiende angst voor vuurwerk. Manlief denkt even na en komt tot de conclusie dat hij misschien wel weet waarom Bentley zo bangig is. Het kan zijn dat onze snackjes-leverancier de gedroogde konijnenoortjes per abuis verwisseld heeft met de oortjes van angsthaasjes. Dat zou heel goed kunnen inderdaad…