Veerkracht

Het is weer zover, het einde van het jaar staat voor de deur. Het huis is aan kant, de koelkast en het wijnrek zijn gevuld en de kadootjes liggen onder de boom. Ik houd van de feestdagen; het donkere weer buiten en de warmte en gezelligheid binnen. Maar bovenal vind ik het fijn om onze zoons, schoondochters en kleinzoon om me heen te hebben. Al zeg ik ’t zelf, ik heb een leuk gezin. En zoals

ieder jaar rond deze tijd, word ik ook nu weer wat weemoedig. Ik kan de drang om even stil te staan en terug te kijken niet onderdrukken. Er is veel gebeurd in 2016. Ondanks mijn persoonlijke strubbelingen was het een goed jaar. Of misschien wel dankzij. Mijn burn-out zat er al een tijdje aan te komen. Hoe rot ik me ook heb gevoeld, het is me gelukt om mijn demonen te verjagen. Ik heb onverwerkte situaties en het verloren familiecontact aangepakt en het een plekje gegeven. Met wat hulp van buitenaf, maar vooral met de onvoorwaardelijke steun van manlief, zoons en schoondochters. Onze vrolijke kleinzoon zorgde voor welkome afleiding en broodnodige relativering. Tot mijn verbazing bleek ik veerkrachtiger dan ik had verwacht. Ik ben gewoon weer opgekrabbeld, maar beter in balans en genietend van wat ik heb, in plaats van me te focussen op dat wat er niet meer is. Ik tel mijn zegeningen; we zijn gezond, hebben fijne zoons en dierbare schoondochters, zijn opa en oma van de allerliefste kleinzoon die we ons konden wensen, we worden omringd door een bonte verzameling aan fantastische vrienden en kennissen, ik heb hernieuwde contacten met oude vriendinnen, ben onderdeel van een waardevol wandelclubje, heb mijn laarzen- en jurkencollectie op peil weten te houden (of misschien zelfs een klein beetje weten te vergroten) en ik heb mijn wortels bij neven en nichten teruggevonden. Mijn burn-out heeft een bevrijdende werking gehad; ik ben een leukere echtgenote en een relaxtere (schoon)moeder dan voorheen. Je zou ‘t bijna iedereen toewensen, zo’n burn-out. Verder was 2016 voor ons ook een jaar van persoonlijke mijlpalen; manlief is 50 geworden, jongste zoon heeft zijn vriendin ten huwelijk gevraagd (ze zei ‘ja’), we waren 25 jaar getrouwd en onze prachtige kleinzoon is gedoopt en heeft zijn allereerste verjaardag gevierd. Daar bovenop staat 2016 voor mij ook in het teken van ‘Rita’s Wilde Wereld’. Ik beleef veel plezier aan het beschrijven van mijn alledaagse belevenissen, maar misschien nog wel meer aan de leuke, lieve, enthousiaste en bemoedigende reacties die ik ontvang. En als klap op de vuurpijl heeft het me spontaan mijn allereerste betaalde schrijfopdracht gebracht. Kortom: hier schrijft een gelukkig mens.