Puppy love

Afgelopen vrijdagavond doen we wat we altijd doen op vrijdagavond; heerlijk met een wijntje languit op de bank. Terwijl ik wat voor de t.v. hang, zit manlief op de tablet Marktplaats af te speuren. Plotseling veert ie op. Hij laat een me een advertentie zien van een nestje met onlangs geboren hondjes. De omschrijving en de foto’s van de pups doen ons direct denken aan onze Bentley. We bekijken de foto’s

en zien dan tot onze grote blijdschap op een van de foto’s Bentley’s moeder Luna. Als we de moeder van de 12 (!) pups op de foto’s ontdekken, zien we direct de treffende gelijkenis met onze Bentley. Het kan niet anders dan dat het zijn zus is. We kijken elkaar aan, besluiten op onze eigen wijze (snel en recht uit ons hart) dat dit onze kans is op een geschikte tweede hond. Ik bel het telefoonnummer dat staat vermeld. De stem aan de andere kant van de lijn herken ik van drie jaar geleden. De dame moet even nadenken als ik uitleg wie we zijn. Dan roept ze enthousiast “Ah…jullie hadden dat stevige reutje uitgekozen.” Inderdaad, Bentley was destijds de flinkste uit het nest. We praten gezellig verder en ons vermoeden wordt bevestigd, de moederhond komt uit hetzelfde nest. Sus is de zus van Bentley. We worden uitgebreid bijgepraat over de hondjes terwijl ondertussen mijn naam wordt genoteerd inclusief onze wens voor een lichtgrijs reutje. Ook nu zijn alle pups gezond, legt ze uit, maar nog wel zo klein dat we beter een week kunnen wachten voordat we komen kijken. Een beetje teleurgesteld ben ik het met haar eens en we spreken af dat ik volgende week vrijdag bel voor een afspraak. Het weekend dat volgt is gezellig, de kinderen komen allemaal langs. We vertellen enthousiast over onze hondenplannen. Als het zondagavond is houden we ’t niet meer. Ik bel onze hondenmevrouw weer. Ze schiet in de lach als ze doorheeft hoe graag we willen kijken. We mogen woensdagmiddag langskomen. De dagen kruipen voorbij, maar dan is het zover. Op de heenweg zien we een afslag over het hoofd. Verdorie, duurt het nog langer voor we er zijn. Als we aankomen herkennen we de gezellige woonboerderij direct. We worden met luid geblaf van moederhond Sus en omahond Luna (de moeder van Sus en Bentley) onthaald. We gaan naar binnen en lopen op aanwijzing door naar de bak met pups. De volwassen honden vinden het prima dat we onze handen naar de pupjes uitsteken. Voor we ’t weten waggelen er een paar kleintjes onze kant op. Met de oogjes inmiddels een heel klein beetje open zit binnen no-time een klein hoopje hond aan mijn wijsvinger te knabbelen. Een ander hondje probeert bij manlief te komen. Moeder en oma vinden het prima. Om en om leggen de volwassen dames hun hoofd al zuchtend op onze schoot. En dan plotseling springt Sus in de bak en krioelen er 12 pups om haar heen, op zoek naar melk. Het is een gepiep van jewelste. Terwijl we onze ogen uitkijken en de pups hun honger stillen, worden we uitgebreid bijgepraat over de afgelopen twee weken. Ik ben helemaal in love en zie dat manlief er niet beter aan toe is. Ik verzucht dat ik ze alle 12 neem. Achter mij hoor ik mijn geduldige echtgenoot mompelen dat dat echt niet kan. Voor de zekerheid herhaal ik hem hardop, terwijl ik hem aankijk op zoek naar bevestiging. Ik ben het met hem eens, 12 pups is ook best wel veel. We krijgen koffie ingeschonken en moeten ons van de puppies losweken. Onze hondenliefhebbende gastvrouw geeft aan dat we, tot het moment dat we onze pup kunnen halen, zo vaak mogen kijken als we willen. Om mijn voorstel om onze caravan op haar erf te plaatsen moet ze lachen. Verder dan dat gaat ze er niet echt op in, zelfs niet als ik voorstel haar te helpen met de hondjes. En dan is het tijd om weer te gaan. Maar niet zonder de afspraak om binnenkort weer te komen kijken. Over ongeveer een week kan ze de pups uit elkaar houden, dan spreken we af welk mannetje bij ons komt wonen. We rijden naar huis, intens blij met onze aanstaande gezinsuitbreiding. Ik schat in dat de komende 6 weken lang zullen duren.