Rover

Drie weken geleden halen we ‘m eindelijk op, onze pup Rover. Op het afgesproken tijdstip zijn we bij Rover (en ook Bentley’s) ouderlijk huis. Het nest raak langzaam leeg, inmiddels zijn al een flink aantal van de 12 pups door hun nieuwe baasjes opgehaald. Na het gebruikelijke en altijd gezellige kopje koffie nemen we afscheid en gaat Rover met ons mee. Hij is zó mooi en zó schattig! Thuis

aangekomen moet Rover zichtbaar even wennen. Ook Bentley vindt het nogal een toestand, hij oogt wat nerveus. Van een afstandje volgt hij zijn kleine grijze evenbeeld. Tussendoor werpt Bentley ons verbaasde blikken toe alsof hij wil vragen: ‘écht, serieus, jullie willen hem houden, hier, bij ons in huis?’. We laten ze maar gewoon even hun gang gaan, zonder bemoeienis van ons. Dat gaat goed. Ze dulden elkaar, bekijken elkaar nieuwsgierig en snuffelen voorzichtig. ’s Avonds leggen we Rover in de bench. Hij is zó moe dat ie al snel in slaap valt. Hij snurkt door tot de volgende ochtend. Manlief en ik kijken elkaar aan met een appeltje-eitje-blik in onze ogen. Dag 2 verloopt prima; de (schoon)kinderen en kleinzoon komen langs en iedereen vind Rover even schattig. Het lijkt wederzijds, kleine Rover laat zich van zijn meest charmante kant zien. Dan komt de volgende nacht: Rover gaat in de bench, wij gaan naar boven en dan begint het gepiep en gejank. Na ongeveer een half uur gaat het moeiteloos over in een onafgebroken gejoel en gejodel. We negeren ‘m, maar kunnen niet slapen. Op gezette momenten gaan we er om beurten uit zodat ie in de tuin kan plassen. Daarna moet ie weer in de bench waar het gejoel onophoudelijk verder gaat. Als we onszelf de volgende ochtend de trap afslepen kijkt Rover ons met z’n lichtgrijze oogjes aan, dolblij dat we er zijn. Nadat hij heeft gegeten en geknuffeld valt ie tevreden in slaap. En zo gaat het de volgende nachten en ochtenden ook. De dagen gaan gelukkig verrassend goed. Het is een ondernemend typje, onze Rover. Hij voelt zich steeds meer thuis, aan zijn ondeugende acties te oordelen. Als ik op een van de dagen van mijn werk kom, in een nette jurk vanwege de Open Dagen op mijn werk, loop ik naar binnen en knuffel de hondjes. Terwijl ik de woonkamer inloop heb ik nog maar een wens: op de bank zitten of nog liever, liggen. Ik hobbel die kant op, hoor Rover blij achter me aan rennen en schrik me een ongeluk als hij van achteren tegen mijn benen aanspringt om met zijn scherpe tandjes in mijn panty te blijven bungelen. Het lukt me om hem al foeiend van me af te schudden. Maar hij laat zich niet uit het veld slaan. Hij draait zich om naar Bentley, springt omhoog, hapt hem in zijn staart en probeert vervolgens om ook daar zo lang mogelijk te blijven hangen. Bentley vind het ook niet leuk. Uiteindelijk laat Rover los en dan verstopt hij zich onder de salontafel, Bentley nauwlettend in de gaten houdend. Als de gemoederen weer zijn bedaard spelen ze gezellig, totdat Rover bij mij op schoot kruipt en samen met mij in slaap valt. De rest van de week brengt Rover enthousiast slapend, huppelend, rollend, springend, bijtend en vallend door. We hebben het er druk mee en foeien wat af. Het is een pienter hondje en binnen no-time loopt ie netjes aan een tuigje en gaat hij zitten voordat ie een snackje krijgt. Steeds vaker zoeken Bentley en Rover elkaar op om samen te spelen of om gebroederlijk aan een bot te kluiven. Maar toch lukt het ons niet om Rover ’s nachts door te laten slapen. Doodmoe nemen we een besluit. We ruimen de bench op en nemen de honden mee naar onze bevriende dierenwinkel. Daar aangekomen springt Rover als snel in een mooi donkergrijs fluffy mandje. Hij kijkt ons met z’n lichtgrijze oogjes vragend aan. We rekenen af en wandelen weer naar huis, het mandje onder de arm. En vanaf dan slaapt de kleine pup ‘s nachts tevreden door, heerlijk in zijn nieuwe mandje. Wij slapen ook weer, dankbaar voor de stille nachten. De dagen verstrijken en Rover groeit zichtbaar. Iedere week wordt hij een kilo zwaarder. Ook verder ontwikkelt hij zich goed, hij gaat overal onverschrokken, levenslustig en brutaal op af. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Maar ook Bentley heeft zijn aandacht nodig en als ik hem op enig moment wil knuffelen buig ik me naar hem toe. Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoeken dat Rover een aanloopje neemt en voordat ik kan reageren belandt hij met een enorme sprong bovenop mijn hoofd. Ik hoor manlief en zoonlief hun adem inhouden. Ik roep “niets aan de hand” terwijl ik ondertussen heel voorzichtig, bang voor zijn scherpe nageltjes, Rover van mijn hoofd til en hem al kwispelend op de grond zet. Ik fatsoeneer mijn haar en bedenk dat het allemaal echt heel gesmeerd gaat met ons duveltje-in-een-doosje.