Comfort food

De afgelopen periode hebben oudste zoon en schoondochter tijdelijk bij ons gewoond. Op zoek naar een nieuw appartement en stageplekken in het westen van het land, stellen we voor dat ze als overbrugging bij ons intrekken. Zo hebben ze geen dubbele kosten en zijn ze flexibel om te vertrekken wanneer het hen uitkomt. Zoonlief vindt het een plan en ook schoondochter kan zich

hierin vinden. Ze zeggen de huur van hun appartement op, alles wordt verhuisklaar gemaakt en 1,5 week later is het zover. Manlief vertrekt met jongste zoon naar het hoge noorden om oudste, zijn vriendin en hun spullen op te halen. Onze andere schoondochter met kleinzoon zijn die dag gezellig bij mij. Terwijl schoondochterlief voorstelt om voor het avondeten te zorgen, speel ik vooral met kleinzoon en let ik op Bentley en Rover. Eind van de middag arriveert het circus. Met veel bombarie komen de mannen de tuin in. Schoondochter oogt wat stilletjes, voor haar moet het nogal een stap zijn om bij ons in te trekken, lijkt me. We gaan aan tafel en het ontaardt al snel in een dolle boel. Ik heb ze graag allemaal om me heen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ons leven de komende tijd nogal op de kop komt te staan. Ook voor de kids zal het aanpassen worden, weer terug onder moeders vleugels. Mijn vermoeden komt uit; de weken die volgen zijn afwisselend chaotisch, vrolijk, druk, rommelig, intensief en met name waardevol. Er valt geen onvertogen woord. De jongens en meiden brengen veel tijd met elkaar door en kleinzoon wordt op handen gedragen door zijn oom en tante. Manlief en ik genieten mee, we hebben een goed gezin. Stiekem grappen we dat we bij oudste zoon eens moeten checken waar dat elastiekje zit dat hem telkens weer ons huis intrekt. De weken vliegen voorbij en dan gaat alles plotseling in een stroomversnelling; zoon en schoondochter vinden een appartement, het laatste tentamen is afgerond en ze vinden beiden een mooie stageplek. De laatste week met z’n allen breekt aan. Het is goed zoals het gaat; zij beginnen aan een nieuw avontuur en wij gaan verder in ons eigen ritme, samen met de honden. Maar van binnen begin ik me wat wankel te voelen. Ik mis ze nu al, onze wervelwind en zijn vriendin. Die zaterdag laden de twee broers samen de bus vol. En dan vertrekken ze. Manlief gaat werken en beide schoondochters gaan met kleinzoon op stap. Ik ruim het huis op, onderwijl mokkend over het naderende vertrek van de jongelui. Ook die avond houdt mijn weemoedige gevoel aan, ik kan mijn draai niet vinden. De volgende dag staat jongste alweer vroeg voor de deur, hij rijdt nog een keer met oudste mee om de laatste spullen te verhuizen. We lopen naar buiten en als ik oudste zoon omhels voel ik tranen opwellen. Hij begint te lachen en belooft me echt nog wel eens thuis te komen. Met de belofte dat wij snel hun appartement komen bekijken nemen we afscheid. Dan knuffelen we schoondochter. Na deze vier waardevolle weken hoop ik stiekem dat er ook tussen haar en ons een klein elastiekje is gegroeid. Ze is ons dierbaar. Als ze zijn vertrokken voelt het huis leeg. Ik loop wat rond, op zoek naar afleiding. Manlief stelt voor dat ik naar de rommelmarkt ga waar onze jongste schoondochter, samen met familie, een kraampje heeft gehuurd. Dat lijkt me leuk en ik bel mijn vriendin of om te horen of ze meegaat. Ik gun mijn echtgenoot een middag welverdiende rust. Als ik bij mijn vriendin aankom heeft ze al snel door wat eraan scheelt. Ze vindt de juiste woorden, we vertrekken en hebben met schoondochter en haar familie veel lol. Eenmaal thuis overvalt de stilte me weer. Dit kan niet langer zo, dit roept om maatregelen. We bellen ons favoriete restaurant voor een portie comfort food. Binnen een half uur is het eten bezorgd en dan zitten we heerlijk te smullen. Met het vullen van de maag weten we ook de voordelen van ons leven met z’n tweetjes weer te bedenken. De avond verloopt rustig. Voordat we naar boven vertrekken om te gaan slapen, neem ik me voor om de deur altijd op een kiertje te laten, want elastiekjes zijn breekbaar tenslotte.