Den Haag

De vriendschap tussen vriendin en mij gaat al zo’n 45 jaar terug. In die 45 jaar delen we lief en leed, maar vooral lachen we veel. Nu oudste zoon en schoondochter ingericht en gesetteld zijn, vinden vriendin en ik het tijd worden om samen een dagje naar Den Haag te gaan. Op zaterdagochtend staan we al op tijd op het station. We stappen in de juiste trein en zoeken een plekje. Dan zien we

dat we in een stiltecoupé zitten. We kijken elkaar aan, pakken onze spullen en verhuizen. Eenmaal opnieuw geïnstalleerd hebben we hebben we ruim twee uur de tijd om bij te kletsen. Als we in Den Haag aankomen nemen we de aansluiting naar Den Haag HS. Zoonlief is nog onderweg. Even later zien we ‘m voor onze neus uit de tram stappen. Ik ben blij hem eindelijk weer te zien en knuffel hem stevig. Dan gaan we naar zijn appartement, waar schoondochterlief al op ons wacht. En ook zij ontkomt niet aan ons geknuffel. Na een kopje thee gaan we Den Haag in. We wandelen gemoedelijk rond tot we muziek horen, de Veteranenparade! Terwijl we die kant oplopen voel ik vriendin onophoudelijk tegen mijn arm aantikken. Ik draai me om en zie nog net de presentator van het ‘Familie diner’ voorbijlopen. Het getik van vriendin is vanwege het feit dat ze niet op zijn naam komt. “Bert van Leeuwen” roep ik enthousiast, direct hopend dat Bert me niet heeft gehoord. We lopen verder tot aan de parade en zoeken een plekje. We klappen enthousiast voor alle helden die langskomen. Als de parade afgelopen is gaan we verder. De jongelui hebben een mooie toeristische route voor ons uitgestippeld. Terwijl we braaf links en rechts kijken bij alle uitleg die we onderweg krijgen, verzuchten we tegen elkaar dat ze best een hoog tempo hebben, die twee. We willen de pret niet bederven en doen ons uiterste best om niet achterop te raken. Dan krijgen we trek. We gaan ergens zitten voor een luxe frietje en met volle maag gaan we dapper weer op pad. We gaan winkel in, winkel uit. Op een gegeven moment komen we bij een winkel waar schoondochter graag wat kleding wil passen. Voor de paskamers zien we een enorme rij en vastberaden sluit ze aan. Dan hoor ik vriendin achter me een diepe zucht slaan. Als ik me omdraai zie ik dat ze een bankje heeft weten te bemachtigen. Ik haast me naar haar toe, laat me naast haar op de zitting zakken en tevreden kijken we elkaar aan. Zoonlief hangt wat verveeld bij de uitgang rond, we hebben niet genoeg mededogen om bij hem te gaan staan. Dan zien we een man op ons afkomen die zich in een vloeiende beweging op het smalle reepje zitting naast vriendin weet te vleien. Vriendin kijkt ‘m aan en grapt waarschuwend dat ie op eigen risico plaatsneemt, we kunnen ‘m er met z’n tweetjes zo afschuiven. Hij antwoordt lachend dat wij hem er met geen mogelijkheid af zullen krijgen. Dan is schoondochter klaar met passen en heeft ze ook de enorme rij voor de kassa weten te overwinnen. Zuchtend staan we weer op en wensen de meneer naast ons nog veel sterkte met winkelen vandaag. We gaan verder. Als we langs een mooi terras komen waarbij zoonlief ons uitlegt dat ze hier graag zitten, handelen vriendin en ik razendsnel. Twee zielen, een gedachte. We zien een vrije tafel aan en beloven de jongelui te trakteren. Binnen no-time zijn we geïnstalleerd. De serveerster komt om onze bestelling op te nemen. We bestellen wijn en dan ze vraagt zoonlief om zijn ID. Beledigd haalt ie z’n portemonnee tevoorschijn, mopperend dat ie hier een paar dagen geleden ook door haar was geholpen. Vriendin en ik zien ondertussen onze kans schoon hem hiermee te plagen. De stemming zit er dan al snel weer in. De serveerster verontschuldigt zich, de wijn smaakt goed en we kletsen wat af. Dan is het tijd om verder te gaan, want we willen nog eten. Schoondochter weet een Georgisch restaurant. Het eten blijkt erg smakelijk, schoondochter legt ons van alles uit over de gerechten en ondertussen hebben we de grootste lol. Vriendin en ik hebben afgesproken het eten te betalen en we vragen om de rekening. Het bedrag valt enorm mee….€ 65,00 voor ons viertjes. Vriendin loopt naar de kassa, terwijl ik de helft van het bedrag alvast naar haar overmaak. Bij de kassa zegt ze vriendelijk “maak er maar € 70,00 van”, terwijl de Georgische dame haar wat bevreemd aankijkt. Vriendin en ik wisselen een blik van ‘we-hebben-alles-onder-controle’ uit en ik zie dat ze weer in gesprek raakt met de serveerster. Dan komt vriendin schaterlachend terug. We hebben de rekening niet goed bekeken; het af te rekenen bedrag was   € 90,00. We gaan met veel lol en twee tasjes left-overs de deur weer uit. We hobbelen moe maar voldaan weer achter de jongelui aan naar hun appartement. Nadat we onze spullen hebben opgepikt en uitgebreid afscheid hebben genomen, nemen we de tram naar het station. De terugreis verloopt probleemloos en naarmate de rit vordert worden we steeds stiller. We kunnen maar met moeite wakker blijven. Als we er eindelijk zijn, komt vriend van vriendin haar oppikken. Goede timing, want ik heb mijn fiets in de kelder gestald en weet niet zo goed hoe ik deze er weer uit krijg. Ze lopen met me mee en zonder problemen kom ik door het hek in de onbewaakte fietsenkelder van het station. Ik pak mijn fiets, loop terug naar de poort, hou mijn chipkaart voor de lezer, doe alvast een stap vooruit en dan gebeurt er helemaal niets. Vriendin en ik kijken elkaar door het hek lachend aan. Ik probeer het nog een keer…niets! Lichte paniek maakt zich van me meester en ik begin de chipkaart als een razende langs de kaartlezer te halen. Als ik verschrikt de ruimte scan, zie ik de poort schuin achter me steeds open en dicht gaan. Beschamend realiseer ik me dat ik mijn kaart de hele tijd voor de verkeerde lezer sta te swipen. We komen niet meer bij van het lachen. Dan open ik het hek en lopen we opgelucht naar boven. Tijd om te gaan en ook nu wordt er weer geknuffeld. Als ik naar huis fiets moet ik nog steeds lachen; het was een dag met een gouden randje. En onze domme acties geven de rode draad in onze vriendschap weer. En die draad is me dierbaar.