Komkommertijd

Het is rustig: op mijn werk, in de buurt, in ons gezin en in de rest van ons leven. Tis mij een beetje te rustig. Ik kan er niet zo goed tegen, ik word altijd wat rusteloos van het gebrek aan reuring om me heen. Langzaamaan slaat de verveling toe en ik voel wat er komen gaat: ik krijg last van plannenmakerij, bij voorkeur groots en meeslepend. Zo heb ik de afgelopen jaren al vele

emigratieplannen aan manlief voorgelegd en ook de mogelijkheid voor een eigen Starbucks heb ik verkend. Vorig zomer bedacht ik dat ik een ‘bed & breakfast’ wilde beginnen. Ik zag het al helemaal voor me; een romantisch woonboerderijtje met moestuin, kippen en kleinzoon die in een overalletje met onze honden door het groen scharrelt. Niet gehinderd door enige hospitality ervaring speurde ik wekenlang Funda af, op zoek naar hét perfecte huis op dé perfecte locatie. Manlief weet zich goed door mijn nukken heen te slaan; hij luistert, doet een tijdje aan mijn plannenmakerij mee en rijdt me enthousiast door de omgeving als ik weer iets unieks denk te hebben gevonden. Hij weet ook dat dit vanzelf weer overwaait waarna we weer verder kunnen met ons leven. Ook nu heb ik weer een goed idee, we gaan verhuizen. Ik heb ons wensenlijstje helder voor ogen en een eerste bezichtiging bij een optioneel droomhuis is al snel gepland. Het huis is inderdaad een paleisje, maar blijkt te weinig slaapkamers te hebben om onze in- en uitvliegende kinderen en kleinzoon af en toe te herbergen. We geven direct bij de makelaar aan dat dit ‘m niet wordt en vertrekken weer. Thuisgekomen oppert mijn echtgenoot dat ie ons huis eigenlijk best oké vindt; we hebben in de tijd dat we er wonen veel aan het huis gedaan, het staat lekker in de verf, we hebben ruimte genoeg voor ons tweetjes en de locatie en buurt zijn fijn. Als ik er nog eens goed over nadenk ben ik het met mijn man eens. Maar hoe fijn we ook wonen, er blijft altijd ruimte voor verbeteringen, vind ik. Dus ik stort me weer op de iPad. Ik verzamel allerlei woonwensen waarvan ik me bij het zien ervan niet kan bedenken hoe we ooit zónder hebben kunnen leven. Op zondagochtend zoek ik weer online naar mooie ideeën om ons woongenot te vergroten. En zie daar, schoenenkasten. Ik bekijk online verschillende modellen, groottes en kleuren, terwijl ik ondertussen zit te rekenen hoeveel kasten we dan moeten aanschaffen. En dan dient zich ook het volgende probleem aan, waar moeten al die schoenenkasten staan? Plotseling herinner ik me dat onze kastenwand is voorzien van schoenenladen. Die heb ik nooit in gebruik genomen, bang om mijn schoenen te beschadigen. Bovendien hou ik van overzicht, ik vind het fijn om mijn schoenen in een oogopslag te kunnen zien. Dan bedenk ik dat ik de lades met schoenen erin ook gewoon open kan laten staan. Geïnspireerd en boordevol goede moed ga ik direct aan de slag en trek ik onze kleedkamer overhoop. Opgewekt ga ik aan de slag, eerst gaat alles eruit, vervolgens maak ik de boel schoon en dan begint het leukste deel: het inrichten van de schoenenladen. Als ik de schoenenladen opentrek, zie ik dat ze vol liggen met riemen, portemonnees en ander klein spul. Dat gaat eruit, de lades maak ik schoon en het kleine spul verdwijnt in een mandje in de kast. Tijd om de schoenen in te pakken. Alle paren eindigen keurig netjes op een rij in de openstaande lades, gesorteerd op seizoen of thema. De sneakers bij de sneakers, de zomerhakken netjes op een rij en de winterhakken fijn bij elkaar. De enkellaarzen zet ik onder de laden en de hoge laarzen eindigen bovenop de kastenwand. Eenmaal klaar ben ik trots op het resultaat: een opnieuw ingerichte kastenwand én een overzichtelijke schoenencollectie in zicht. Als manlief thuiskomt geef ik ‘m een kleine, doch efficiënte tour langs onze kasten zodat ook hij weet waar hij zijn verplaatste spullen terug kan vinden. Hij is onder de indruk van mijn opruimwoede en ook blij met het eindresultaat. Tevreden scroll ik die avond op mijn iPad als ik mezelf erop betrap dat ik me in een onbewaakt moment toch weer op Funda bevind, op zoek naar een nieuw huis. Geërgerd klik de huizensite weg en loop ik naar boven. In de deuropening van onze kleedkamer weet ik zeker dat ik helemaal niet wil verhuizen. Ik hoop dan ook dat deze verhuis-opwelling snel weer overwaait. Maar dan realiseer ik me dat ik het voor nu misschien maar even moet laten gebeuren, tenslotte heeft mijn periodieke rusteloosheid me al een hernieuwde kamer opgeleverd. En dat zonder één cent uit te geven.