Pakketje

Bij tijd en wijle is mijn leven, net als bij veel mensen, wat druk. Zelfs zo druk dat ik nauwelijks tijd heb om te winkelen. Omdat ik dól ben op winkelen, los ik dat dan op door online te shoppen. Mezelf afvragend hoe een gemiddeld stadcentrum er ook alweer uitziet, gooi ik systematisch mijn virtuele winkelwagentje tjokvol met leuke artikelen of goede aanbiedingen. Vervolgens breng ik dat terug tot

de meest begeerde items. Daaruit volgt nog weleens een bestellinkje hier of daar. Zo ook een paar weken geleden. Vanaf de bank heb ik me heerlijk uitgeleefd, eindigend in de bestelstand. Ik klik mijn account aan en kom op het punt waar ik een bezorg- of afhaaladres moet aanklikken. Mijn oog valt op de optie om het pakketje te laten bezorgen in een kluisje, hier ergens in de buurt. Dat lijkt me wel wat, want dan ben ik niet aan tijd gebonden bij het ophalen. Ik klik op de bewuste optie, rond mijn bestelling af en ga even later tevreden slapen. Een paar dagen later ontvang ik een sms-berichtje; mijn pakketje is afgeleverd, in een kluisje van ‘De Buren’. In het berichtje staat een link om de deur te openen. Onderwijl met een collega kletsend, bedenk ik dat ik de aanwijzingen om de deur te openen alvast kan doorlezen. Ik ben graag goed voorbereid op nieuwe situaties. Met een scheef oog klik ik op het linkje. Het volgende moment zie ik tot mijn grote schrik de melding ‘de deur is voor u geopend’ voorbijkomen. Ik kijk mijn collega aan en vraag schoorvoetend of zij weleens iets bij een afhaalpunt van ‘De Buren’ heeft laten bezorgen. Dat heeft ze niet, ik leg haar mijn probleem uit en ze biedt aan om even met me mee te denken. Ze leest mijn berichtjes en kijkt al net zo verschrikt als ik. We klikken nog een keer op het linkje en zien dezelfde melding dat de deur voor mij is geopend opnieuw binnenkomen. Van de zenuwen beginnen we te lachen. We analyseren het probleem grondig, komen tot de conclusie dat we er nu niets aan kunnen doen tenzij ik á la minute vertrek. Dat was ik niet plan, bovendien gaat me dat met mijn werk ook helemaal niet lukken. Ik kan me niet voorstellen dat ik de eerste ben die dit doet en dat de slimmeriken van ‘De Buren’ hier vooraf niet over nagedacht hebben. Collega en ik halen onze schouders op en gaan weer over tot de orde van de dag. Maar het zit me niet lekker, ik ben bang dat mijn pakketje verdwenen is als ik straks kom. De dag kruipt voorbij. Als mijn werkdag erop zit, spring ik in de auto en rij naar het adres waar ik mijn pakketje uit een kluisje kan halen. Áls ik de deur nu nog kan openen en áls mijn pakketje er nog ligt tenminste. Een beetje nerveus kom ik aan waar ik het afhaalpunt verwacht. Ik kan het niet vinden. Het schemert al, dus ik parkeer de auto en ga lopend op onderzoek uit. Terwijl ik de huisnummers volg zie ik plotseling de aanduiding van ‘De Buren’. Ik pak mijn telefoon en klik moedig weer op het linkje. Vrijwel direct ontvang ik de inmiddels bekende bevestiging dat de deur is geopend. Vreemd, de glazen wand voor me vertoont geen enkele doorgang. Het is en blijft gesloten. Dan zie ik plotseling dat om het hoekje een deur geduldig openstaat en toegang geeft tot de ruimte met de kluisjes. Ietwat gegeneerd loop ik er naartoe en dan ben ik binnen. Achter me hoor ik een man binnenkomen. Ik kijk zoekend om me heen. De man wijst me op een soort pinautomaat, ik kijk wat ik moet doen en volg de instructies op de display. Ik ontvang een code waarmee ik ‘mijn’ kluisje kan openen. De man achter mij wacht netjes tot ik het bewuste kluisje vind, ik open het deurtje net iets te enthousiast, zie mijn pakketje liggen en voor ik het kan pakken schiet het deurtje met een klap weer dicht. Ik kijk beteuterd om me heen. De wachtende man biedt aan dat ik een nieuwe poging waag en dankbaar volg ik wederom de instructies, ondertussen hopend dat ook hier nog een poging mogelijk is. Ik raak bedreven, binnen no-time heb ik de handelingen gedaan en ik loop snel naar het kluisje. Vastberaden maar op mijn hoede open ik opnieuw het deurtje, houd het stevig vast en grijp zo snel ik kan het felbegeerde pakketje. Het is gelukt! Tevreden knik ik naar de geduldig wachtende man. Ik zeg gedag en loop naar buiten, naar mijn auto. Opgelucht rij ik naar huis, terwijl ik er nog niet over uit ben of ik mijn bestellingen de volgende keer weer hier laat bezorgen of toch naar een bemensd afhaalpunt…