Lesje

Net als Bentley gaat onze Rover naar jachttraining. Dat klinkt heftiger dan het is, het gaat om speuren, zoekopdrachten, apporteren en beheersing. Naast dat onze honden veel lichamelijke beweging nodig hebben, hebben ze ook geestelijke uitdaging nodig. Nu gaat manlief over het algemeen naar deze trainingen, ik ben hooguit een keertje wezen kijken. Enthousiast, dat dan weer

wel. Rover heeft twee lessen gemist en deze worden nu alsnog ingepland. Een van de data blijkt echter tegelijk te zijn met het bezoek van een oude defensie kameraad van mijn echtgenoot. We besluiten dat ik met Rover naar les ga. In de week ervoor word ik toch een beetje zenuwachtig. Ondanks dat Rover en ik elkaar erg lief vinden, is hij erg sterk en luistert hij naar mij minder goed dan naar zijn baasje. Zaterdag breekt aan, ik doe een warme jas en mijn waterdichte buitenlaarzen aan, pak de hondenfluit en beloningssnoepjes en dan weer ik, er is geen ontkomen aan. Rover springt netjes achterin de auto en we gaan op pad. Ik ben de eerste van het groepje dat arriveert. De trainster begroet me enthousiast en ik twijfel…zal ik haar alvast vragen om me een beetje extra hulp te bieden of niet? Ik heb net even te lang geaarzeld, want voor ik ’t weet is ze gezellig aan de klets met de cursisten van de groep die net klaar is. Ach, het zal wel goedkomen. Ik scharrel wat met Rover rond en als iedereen er is lopen we groepsgewijs het drassige terrein op. Rover trekt behoorlijk. We komen op de plek waar we de eerste oefening gaan doen. Rover staat op scherp, op ieder geluid en commando lijkt ie te willen gaan. Ik maan ‘m te gaan zitten, maar de grond is nat en drassig en ik zie dat ie net met z’n billen boven het gras zweeft. Ik reken het goed. Dan mag Rover de oefening doen. Ik loop met ‘m naar de aangewezen plek, vraag nog wat extra uitleg en doe Rover dan zo rustig mogelijk de riem af. Op commando gaat ie op zoek naar de dummy. Hij moet even zoeken, vind ‘m en komt de dummy netjes bij me brengen. Ik ben best een beetje trots. Ik doe zijn riem weer om en we gaan naar ons plekje. Ik hoop dat de spanning er inmiddels een beetje af is en Rover vanaf nu rustig bij me blijft. Net als ik een gesprekje met een van de andere cursisten aanknoop vind Rover het weer tijd voor actie. Onverwachts rukt ie aan de riem en ik kan maar net overeind blijven. Dit gaat door net zolang totdat hij weer aan de beurt is voor de volgende oefening. Een beetje chagrijnig loop ik met ‘m naar de plek en luister nog een keer goed naar de uitleg, terwijl ik de riem hard terugtrek en korter maak. Ik concentreer me, doe wat er van me verwacht wordt en dan gaat ie weer. Gedreven en gefocussed voert Rover de oefening uit. Ik ben trots op ‘m en beloon hem met een snackje. Als we weer aan de kant staan, blijft hij onrustig. Ik neem wat meer afstand van de andere cursisten en honden en wikkel de riem strak om mijn beide handen. Ondertussen hoor ik dat de andere honden allemaal 2 jaar oud zijn, terwijl Rover net 1 is geworden. Logisch dat ie wat onrustiger is. Net als ik wat ontspan, voel ik dat hij weer gaat. Rover trekt me van links naar rechts en ik probeer ‘m met beloningssnoepjes op z’n plek te houden. Die momenten zijn van korte duur. Het is een enorme aanslag op mijn humeur en ik overweeg serieus om de boel op te breken en naar huis te gaan. Ik besluit me niet te laten kennen en wikkel de rode riem nog iets vaste om mijn handen. Allang blij dat ik niet op mijn buik door de drek achter m’n aan word gesleurd gaan we de laatste oefening in. Mijn handen doen pijn van de riem en er zijn een aantal flinke schaafwonden te zien. De laatste oefening gaat iets minder, ik merk dat Rover wat moe wordt van de les. Dan is het voorbij, we pakken onze spullen en lopen langzaam terug naar de auto’s. Tevreden over het verloop van de oefeningen bekijk ik de schade aan mijn handen. Hm…dat gaat nog wel wat langer pijn doen, schat ik zo in. Met veel moeite krijg ik Rover achter in de auto. Ik gooi mijn spullen op de achterbank, neem afscheid van iedereen en start de auto. Onderweg hou ik Rover nauwlettend in de gaten. De hele weg naar huis mopper ik op ‘m dat dit een eenmalige actie was, ik ga echt nooit meer met hem naar cursus. Dat zal ‘m leren! Maar als onze blikken zich kruisen in de achteruitkijkspiegel zie ik de spijt in z’n oogjes en is mijn boosheid op slag verdwenen. Thuis laat ik Rover uit de auto, ik knuffel de onstuimige pup en behangen met de lesattributen gaan we naar binnen. Ik ruim de spullen weer op en trek mijn laarzen uit. Manlief ontfermd zich over de vermoeide Rover en informeert ondertussen hoe het ging. Denkend aan het lesje onderlinge krachtmeting dat ik achter de rug heb, antwoord ik dat het gesmeerd liep. Ik vertel dat ik de touwtjes stevig in handen had. Terwijl ik de schaafplekken voel branden, bedenk ik me dat er geen woord van gelogen is…