50

Waar ik al een hele tijd tegenaan hikte, is dan toch echt gebeurd; ik ben dit jaar 50 geworden. Het hele jaar er naartoe vind ik het lastig, ik zie er tegenop. Maar om alvast aan het idee te wennen, benoem ik het, veel en overal, terwijl ik manlief verbaasd naar me zie kijken. Ondertussen peins ik me suf waarom ik hier zo’n moeite mee heb. Ik kom tot de conclusie dat er twee dingen zijn die me

bezighouden; ik wil wel ouder worden, maar niet verouderen. Maar dat lijkt onvermijdelijk. En ten tweede vind ik de gedachte dat de tijd die voor me ligt inmiddels korter wordt dan de tijd die ik heb afgelegd een wat sombere. Het eerste probeer ik te verslaan door meer te bewegen en goed op mijn eten te letten; vitamines, antioxidanten, voedingssupplementen, je kan echt alles aan me kwijt. Geen idee of het echt wat doet met mijn lijf, maar het doet in ieder geval wat in mijn hoofd. En wat betreft het tweede punt, daar kan ik niets anders mee dan proberen alles eruit te halen wat erin zit. Manlief deelt dit standpunt en genieten het jaar rond; feestjes, uit eten en gezellige avonden met familie en vrienden. Dan raak ik heel eventjes uit de running; ik word geveld door een zware nierbekkenontsteking die resulteert in een eindeloze reeks aan blaasontstekingen. Maar dankzij een enorme hoeveelheid antibiotica, ben ik al snel weer op de been. Onoverwinnelijk voel ik me. De maanden verstrijken en na de jaarwisseling realiseer ik me dat het uur U onverbiddelijk en razendsnel dichterbij komt. Dan is er nog iets waar ik mijn hoofd over breek; ik wil een feest geven, maar niet op locatie. Ik wil het dichtbij houden, letterlijk en figuurlijk. Mijn echtgenoot is de plek waar ik al mijn enthousiaste en vaak onhaalbare ideeën drop. Gepokt en gemazeld door ruim 30 jaar samen, buigt ie eerst liefdevol mee met mijn plannen, om me daarna met een paar trefzekere vragen weer met beide voeten op aarde te krijgen. Langzaam maar zeker komen we tot een haalbaar plan. Het feestje houden we thuis, maar omdat het aantal gasten niet allemaal binnen past, betrekken we de tuin er bij en verschuiven we de party naar het vroege voorjaar. Dan is er nog een laatste dilemma; omdat ik op een zaterdag jarig ben en het feest pas later geef, wil ik niet thuis zijn op mijn verjaardag. Maar ook daarop verzinnen we iets, we gaan met z’n tweetjes naar Londen. Als je dan toch 50 wordt, kun je dat maar beter goed doen. En een paar weken later is het al zover. Omdat we vroeg vliegen en ik niet doodmoe wil aankomen (ja, dat is dus toch een leeftijdsdingetje), slapen we de nacht voor onze vlucht in een airport hotel. De volgende dag arriveren we al op tijd in Londen, dus we hebben nog bijna de hele dag om door de stad te struinen. We vermaken ons goed. De volgende dag is het een feit; ik ben toch gewoon 50 geworden. We ontbijten en dan gaan we het centrum weer in. Maar ik wil eerst naar mijn favoriete winkel, de Guess shop, want het jasje dat ik op deze feestelijke dag wil dragen hangt nog in de winkel. De middag staat in het teken van een traditionele afternoon tea bij The Swan (met uitzicht op de Theems). Als we klaar zijn, word ik door het restaurant verrast met een bord waar in chocola ‘happy 50th birthday’ is geschreven. Ik voel me echt jarig! We eindigen die avond in een pub voor fish & chips. En ook de twee dagen die volgen zijn heerlijk; Chinatown, Camden, Brick Lane Market, Notting Hill en Carnaby Street. Het vliegt voorbij en voor ik ’t weet rijden we op maandagavond van Schiphol terug naar huis. Als we onze straat inrijden, kan ik er niet omheen. Er staat een megagrote Sara mét plagerige tekst op een spandoek, in onze voortuin. Ik spring uit de auto daar sta ik, om 23.15 uur, hard lachend naast een opblaasbare Sara terwijl manlief het schouwspel vastlegt. Na een laatste drankje gaan we slapen. De volgende dag blijken mijn collega’s ook flink te hebben uitgepakt voor mijn verjaardag; overal hangen bordjes met 50 erop, er draait een lollige powerpoint presentatie waarin ik verrassend vaak met een glas in mijn hand op foto’s blijk te staan, en ze hebben fantastische banner voor me gemaakt. De hele dag voel ik me feestelijk. Dan is het voorbij en de rust keert weder. De weken die volgen blijf ik me verbazen over het feit dat er eigenlijk helemaal niets is veranderd. Ik voel me nog hetzelfde en ik ben, godzijdank, niet plotseling uit elkaar gevallen. Het is pure winst. In de weken die volgen vullen we de details van mijn party verder in. We slaan een forse hoeveelheid drank in, bestellen heerlijke hapjes bij onze dierbare kaasspecialist-vriend en een warme hap bij die onze buurtsnackbar ’s avonds zal komen bezorgen. Hét weekend breekt aan en de weergoden zijn ons goed gezind. Het is zonnig en zacht. Op zaterdag druppelen onze jongens en meiden een voor een binnen om ons te helpen. Als we er helemaal klaar voor zijn, arriveren ook onze gasten. Ik vermaak me kostelijk, zie veel vrolijke gezichten en de avond vliegt voorbij. Als we om 4.00 uur tevreden in ons mandje liggen, realiseer ik me maar weer eens hoe rijk ik ben. Met de mensen om ons heen, maar ook omdat ik ‘gewoon’ 50 ben geworden. En ik ben blij dat ik het moment waar ik zo tegenop zag, zo lang en zo goed heb weten te vieren.