Onhandig

Afgelopen najaar komen de ouders van onze Oekraïense schoondochter een dagje bij ons op bezoek. Dat is bijzonder, want door de afstand zien we elkaar niet zo vaak. Het is een gezellige dag, met onze schoondochter als tolk. We hebben een goede klik, de ouders en wij. Als we afscheid nemen, nodigen ze ons dan ook uit om naar Oekraïne te komen. We grappen dat ze daar heel voorzichtig

mee moeten zijn, want we zijn wel in voor het ontdekken van nieuwe bestemmingen en het maken van nieuwe avonturen! Nadat haar ouders zijn vertrokken, vindt schoondochter het eigenlijk een heel goed plan. Het idee ontstaat om met z’n vieren te gaan. Die avond keren zoon en schoondochter terug naar Den Haag en ons leven kabbelt vrolijk verder. Maar het zaadje is geplant en onze plannen nemen steeds vastere vormen aan. We bepalen de reisperiode, regelen het allemaal met ons werk en maken een reisschema. We gaan op roadtrip! Zoon en schoondochter zullen bij haar ouders thuis verblijven, dus wij hebben in onze eindbestemming Vinnitsa slechts een hotelkamer nodig. Iedere keer als schoondochter me vraagt of ik al geboekt heb, stel ik haar gerust met een ‘dat doe ik vanavond wel als ik thuis ben’. De vakantie nadert en plotsklaps besef ik me dat ik het bewuste hotel nog steeds niet gereserveerd heb. “Maar”, zeg ik stellig tegen manlief, “hoe druk kan het nou worden in Oekraïne, toch?!” terwijl ik mijn laptop opstart. Ik bezoek de website van het door ons gekozen hotel en als ik probeer te boeken, zie ik tot mijn grote schrik dat er geen kamers beschikbaar zijn. Oeps, niet handig! Ik app mijn schoondochter en biecht mijn laksheid en het resultaat daarvan op. Ze schakelt snel en kordaat. Binnen een uur hebben we een ander geschikt hotel in de app. Ze belt naar huis en laat me weten dat haar moeder het hotel voor ons ter plekke zal gaan boeken, dat blijkt voordeliger. Ik ben er blij mee. Al de volgende dag krijgen we het bericht dat het hotel gereserveerd en zelfs aanbetaald is. Het is alweer een paar dagen later, als we ons realiseren dat het slim is om alvast een hotel voor onze eerste stop in Krakau te reserveren. De laptop gaat weer open. We vinden een leuk hotel op een, voor ons, praktische locatie. We hebben connecties in de reisbranche; de nicht van manlief werkt bij TUI. Kortom, familie waar je wat aan hebt. Ik app haar de link en de datum en de volgende dag vind ik de reservering al in mijn mailbox. Geregeld! Het hotel voor onze tweede stop heb ik ondertussen zelf geboekt. En dan gaat ons avontuur beginnen! Op vrijdagavond arriveren zoon en schoondochter bij ons. Na een snelle blik van mijn kant, zie ik de medium size koffer die mijn zoon achter zich aansleept. Gelukkig, dat gaat passen. Als dan ook onze schoondochter binnenkomt, zie ik achter haar een enorme roze koffer mee naar binnen rollen. Ik ben blij dat de auto inpakken niet mijn afdeling is. Ik zet onze koffers en dozen met cadeautjes ook klaar en dan gaan man en zoon aan de slag. Systematisch bouwen ze de kofferbak van onze auto dicht, net zolang totdat het past. Rond middernacht vertrekken we. Het is lekker rustig op de weg en onze reis vordert gestaag. Als we in de vroege ochtend de Poolse grens passeren, zit de snelweg plotsklaps vol met gaten en hobbels. Ongeveer 70 km slalommen we er omheen, terwijl we gelaten door elkaar geschud worden. Maar dan is de weg weer prima te rijden en om een uurtje of 11 komen we Krakau binnen. Eenmaal in ons hotel blijken we twee prachtige suites te hebben. We frissen ons op en gaan op pad. Eerst langs de Schindlerfabriek, vlakbij ons hotel. Vanaf daar wandelen we naar het centrum. Op Rynek Głowny (het grote marktplein en tevens middelpunt van de oude binnenstad) blijkt een jaarmarkt te zijn. Kraampjes met eten en drinken uit diverse streken van Polen staan hier bij elkaar. We lopen eerst rond om te bepalen wat we zullen eten. Ik ben afgeleid door de mooie gebouwen rondom het plein, totdat me het gevoel bekruipt dat zich iets vlak achter me bevindt. Ik draai me om en kijk tegen het hoofd van een enorm paard aan. Ik schrik zichtbaar en zie de bestuurder van de koets die bij het paard hoort, geïrriteerd naar me kijken. Ik stap opzij zodat ze er langs kunnen. De rust keert (in mij in ieder geval) weder. We eten, drinken en vermaken ons prima en scharrelen dan rustig naar de andere kant van het plein. Zoon en schoondochter lopen voorop, terwijl ik probeer te ontdekken waar manlief foto’s van maakt. Dan bekruipt me weer dat unheimische gevoel; ik draai me bedachtzaam om en ja hoor, hetzelfde paard met dezelfde  (inmiddels zwaar) geïrriteerde bestuurder kijken me weer aan. Ik zie dat hij hetzelfde denkt als ik: van alle koetsen die op het plein rondrijden moet ik zo nodig twee keer dezelfde in de weg staan. Het is niet anders. Ik maak me lichtelijk gegeneerd uit de voeten, in de hoop dat niemand dit gezien heeft. Helaas, vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn zoon lachend zijn hoofd schudden. Ik doe alsof ik het niet zie. We vervolgen onze weg, lopen heerlijk in de zon door een park en gaan dan terug naar ons hotel om even te relaxen. Een paar uur later  staan we gedoucht en omgekleed, klaar om te gaan eten in een leuk hip restaurant vlakbij ons hotel. Het eten smaakt goed en de avond verloopt gezellig. Als we hebben afgerekend lopen man, zoon en schoondochter moeiteloos naar de uitgang. Dat was ook mijn plan, maar op een of andere manier zit ik vast tussen twee stoelen. Ik worstel me los en spurt naar buiten, achter mijn gezin aan. Buiten wordt ik liefdevol geknuffeld door mijn zoon terwijl hij me wederom hoofdschuddend uitlacht. Ik kan niets anders dan meelachen. Als ik even later moe maar voldaan in bed lig, bedenk ik gniffelend dat ik dan wel wat onhandig mag zijn, maar dat mijn oudste kind toevallig wel heel erg op mij lijkt. Wie het laatst lacht…