Igor

…op avontuur naar Oekraïne, deel 3…

Na onze overnachting in het mooie Lviv, vervolgen we onze reis naar Vinnytsja, de thuisstad van onze schoondochter. De afstand is relatief kort, maar we nemen de tijd. Dat moet ook wel, want er zijn geen snelwegen en zo hier en daar zijn de wegen erg slecht. We hobbelen gestaag door en

genieten onderweg van het landschap. Als we in Vinnytsja aankomen, zoeken we eerst ons hotel op om ons op te frissen voordat we naar de familie van schoondochter gaan. Heel lief stelt ze zich zo geduldig mogelijk op. We slepen onze koffers naar onze prachtige kamer, douchen en kleden ons om. Dan zijn we good-to-go. Schoondochter wijst ons kundig de weg totdat we stoppen bij een grijs appartementencomplex met een in onze ogen nogal Sovjet Unie-achtige uitstraling. Niet wetend wat we ervan moeten vinden, lopen we mee naar de centrale ingang. Die is van zwaar metaal. Eenmaal binnen lopen we naar het appartement en we zien duidelijke verschillen, een mooie voordeur in een met natuursteen aangeklede muur. Het verschil met de buren is groot. Dan zwiert de deur open en is het een en al hartelijkheid. De familie is blij hun dochter en ons te zien en wij zijn even enthousiast. De tafel wordt gedekt en het ene heerlijke Oekraïense gerecht na het andere wordt ons voorgeschoteld. Vergezeld van wijn van eigen druiven. Als we aan het eind van de avond in ons hotel zijn, beseffen we des te meer hoe bijzonder deze reis is en nog wordt. De volgende dag halen we zoon en schoondochter op en samen met haar moeder en broertje wandelen we naar het centrum, waar een gids op ons staat te wachten. Of beter gezegd, twee gidsen: een Oekraïens sprekende gids en een Engelstalige. Al wandelend leren we de geschiedenis en bezienswaardigheden van Vinnytsja stukje bij beetje kennen. Indrukwekkend, leerzaam en mooi. Ik weet niet precies wat ik had verwacht, maar ik ben verrast door de schoonheid van het land en de warmte van de mensen. Die avond gaan we eten in een Georgisch restaurant. Het eten is fantastisch en de sfeer is relaxed en harmonieus. Na het eten wordt er een prachtige taart naar onze tafel gedragen, het blijkt een verrassing voor mijn jarige echtgenoot. Na het eten gaan we nog eventjes met de familie mee voor een glaasje overheerlijke eigengemaakte wijn en bespreken we onze gezamenlijke plannen voor de rest van ons verblijf. De volgende dag vertrekken we met z’n allen naar het buitenhuis. Weer zijn we aangenaam verrast door alles wat we zien; de rit, het huis en de bijbehorende moestuin. Vader van schoondochter is ook hobby-imker en laat ons zien hoe dit werkt. De hele dag zijn we in een relax-stand; we luieren, scharrelen wat rond en eten en drinken heerlijk. Zo’n relax-dagje is fijn, want de volgende dag staat Kiev op de planning. Die ochtend worden we opgepikt door een taxibusje, waarmee we naar Kiev rijden. Maar eerst stoppen we net buiten Vinnytsja, we komen namelijk langs Werwolf, het hoofdverblijf van Adolf Hitler aan het oostfront. Bizar om daar te staan! We vervolgen onze rit naar Kiev, terwijl we beurtelings gezellig kletsen en uit het raam kijken. Als we aankomen zijn we behoorlijk onder de indruk van de stad. Ook in Kiev staat een Engelssprekende gids op ons te wachten. Igor is een grote man, groter dan de meeste Oekraïners en ronder. Ik ben direct fan van deze grote knuffelbeer. Met veel passie leidt hij ons door Kiev. We wandelen door straten, over pleinen en langs parken. Igor weet overal over te vertellen, gedetailleerd en met jaartallen. Bij iedere bezienswaardigheid begint hij met ‘You probably know this, but …’ waarna wij beschamend moeten toegeven dat we nauwelijks tot geen kennis over Oekraïne hebben. Igor stort na iedere schuldbewuste blik van ons nog meer verhalen, feiten en jaartallen over ons uit. Het werkt aanstekelijk en wij vragen bij allerlei, in onze ogen, bijzondere plekken wat daarvan de geschiedenis is. Igor wordt blij van onze interesse, onze zoon lijkt wat minder enthousiast van ons te worden, de tour groeit en groeit. Na een uur of twee dwars door Kiev struinen en het zoveel mogelijk proberen te absorberen van de geschiedenis eindigen we onze wandeltour bij het Maidan plein. De in 2013 gestarte vreedzame revolutie van het volk tegen de groeiende Russische inmenging en het last-minute niet ondertekenen van het associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne, heeft in februari 2014 op het Maidan plein geleid tot een gewelddadig einde en aftreden van de pro-Russische president. Wetend dat aan de oostgrens van Oekraïne tot op de dag van vandaag nog steeds mannen en jongens sterven in het aanhoudende conflict met Rusland, zijn we hier stil van. Zo dichtbij en zo’n andere wereld dan wij kennen. Dan stopt onze taxi-bus en als we eenmaal zitten, springt ook Igor bij ons in. Terwijl we richting het restaurant voor die avond rijden, eist Igor nog wat kleine omleidingen op om ons nog iets meer te leren over Kiev. Als hij is uitgestapt gaan we eten en daarna rijden we terug. We lijken allemaal in onze eigen gedachten verzonken. De dagen na Kiev zijn niet hetzelfde, we zijn ons nog meer dan daarvoor bewust van de situatie waarin het land zich bevindt en hoe moedig de bevolking zich hier doorheen slaat. We bezichtigen wat we willen, eten heerlijk met de familie en begrijpen steeds beter waar onze schoondochter vandaan komt. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze wereldse reis. Op de ochtend van ons vertrek pakken we de auto in en we rijden de inmiddels bekende route naar het appartement van de familie. De stemming is bedrukt. We moeten binnenkomen. Vader van schoondochter vraagt ons om aan tafel plaats te nemen om even uit de stress van de komende reis te komen en ons bewust van het hier en nu te vertrekken. Dat voelt goed! Als we even later afscheid nemen komen ook de tranen. Schoondochter weet dat ze haar ouders weer even moet missen, maar ook wij zijn emotioneel door het afscheid van wat inmiddels ook als onze familie voelt. De terugreis verloopt soepel en na een overnachting in Polen, komen we begin van de avond thuis aan. Zoon en schoondochter reizen direct door en als we ’s avonds op onze eigen bank zitten, voelen de twee voorgaande weken bijna onwerkelijk. Wat een fantastische reis en vooral, wat een warme Oekraïense familie hebben we!