Familie

Tijdens de huidige gitzwarte dagen voor Oekraïne, denk ik met tranen in mijn ogen terug aan vorig zomer. De zomer waarin het leven, ondanks de coronamaatregelen, lichter en luchtiger voelde dan nu. Het is de zomer waarin onze oudste zoon en onze lieve schoondochter eindelijk zullen trouwen. Vanwege pandemie is de trouwerij al een paar keer uitgesteld, maar in augustus 2021 gaat het dan

toch écht gebeuren. We verheugen ons erg op de gebeurtenis én het weerzien met onze Oekraïense familie! Maar voordat het zover is, moet er van alles voorbereid worden; we lezen ons in m.b.t. lokale en steeds wisselende reisvoorschriften, boeken tickets, sluiten Oekraïense zorgverzekeringen met de juiste COVID-19 dekking af, plannen GGD-testafspraken en reserveren hotelkamers. We reizen met een zevenkoppig circus van enthousiaste familieleden. Mijn moeder en mijn schoonmoeder besluiten beiden, met pijn in het hart, niet mee te gaan. De reis is voor hen te intensief. Ik voel me net een reisbureau, tegen de tijd dat we weggaan ligt onze hele eettafel vol met stapeltjes reisdocumenten, één setje per reizend familielid. Voor de zekerheid en mijn eigen gemoedsrust heb ik zelf voor iedereen ook nog een setje mee. De laatste paar dagen voor ons vertrek ben ik nerveus, de bekende beren scharrelen weer op mijn weg. Wat als een van ons corona blijkt te hebben? Of als we niet goed (en compleet) door de douane komen? Ik probeer het van me af te zetten en raak wat meer ontspannen als alle corona testuitslagen negatief binnendruppelen. We pakken onze koffer, pikken schoonzus op en ontmoeten zoon en kleinzoon in het hotel in de buurt van Schiphol, dat scheelt de volgende ochtend tijd en stress. Als we er eenmaal zijn, doen we wat we altijd doen, we gaan eten. De stemming zit er al snel in. Na het jolige etentje drinken we nog iets in de lobby van het hotel, en gaan daarna op tijd ons mandje in. De volgende ochtend gaat de wekker en we ontmoeten elkaar op de afgesproken tijd in de lobby. We checken uit en rijden achter elkaar aan naar Schiphol. In de vertrekhal ontmoeten we ook opa en dan zijn we klaar om in te checken en door de douane te gaan. Het gaat heel voorspoedig. Achter de douane gaan we eerst maar eens lekker ontbijten. Terwijl we zitten te eten, ontdekken we de collega’s van oudste zoon. We kletsen gezellig bij en na het rondstruinen langs alle (te dure) winkels, nestelen we ons bij de gate. Het boarden gaat soepel, en in het vliegtuig zitten we verspreid over 3 rijen toch dichtbij elkaar. Schoonzus en ik zorgen dat kleinzoon gezellig bij ons zit; hij vindt het allemaal reuzespannend, en wij ook. Eenmaal in de lucht komen de stewardessen langs met versnaperingen. Ik word door een van hen vrolijk gefeliciteerd. Ik moet lachen en zeg dat ik helemaal niet jarig ben. “Nee”, antwoordt ze, “maar uw zoon gaat toch trouwen?”. Verbijsterd staar ik haar aan. Terwijl ze uitlegt dan de collega’s van zoon haar hebben verteld wat de reden van hun reis naar Oekraïne is, zie ik de heren breed lachend naar ons omkijken. Ik vind het een goed begin van onze bijzondere trip! De vlucht verloopt relaxed en we landen uiteindelijk maar iets later dan gepland. Nadat we onze koffers van de bagageband hebben geplukt, lopen we al keuvelend richting de douane. Dan zakt de moed ons in de schoenen; in de hal staat een enorme hoeveelheid mensen in lange rijen te wachten. Geen idee waar we moeten aansluiten, gaan we staan waar het ons het meest logisch lijkt. We schuifelen langzaam mee in het ritme van de rij. Hoe dichterbij de douane, hoe groter de chaos lijkt te worden. Als we bijna aan de beurt zijn, zien we dat iedereen in z’n uppie voor het loket moet komen. We delen de boel strategisch in, ik ga als laatste, met zoon, kleinzoon en opa vlak voor me. Mocht het nodig zijn, kan ik snel even bij ze komen. Maar alles loopt gesmeerd en zo’n 1,5 uur na de landing staan we dan eindelijk buiten luchthaven Boryspil International Airport in Kiev. We worden opgehaald door een busje met chauffeur, geregeld door schoonvader. Als de chauffeur en wij elkaar hebben gevonden, laden we onszelf en onze koffers in en beginnen we aan de rit vanaf de luchthaven naar Vinnitsja, de thuisstad van schoondochter. De rit duurt lang, veel langer dan gepland omdat we door drukte Kiev bijna niet uit lijken te komen. Onderweg heeft manlief meerdere keren contact met schoondochter en we besluiten uiteindelijk direct door te reizen naar het huis op het platteland, waar de hele familie met smart op ons wacht. Schoondochter seint ons hotel in dat we later komen, ze zorgt goed voor ons. Als we na ruim 5 uur rijden aankomen bij het huis op de Dacha worden we warm onthaald. Het  vuur van de BBQ is goed opgestookt en de tafel is uitbundig gedekt. Na het eten en het vele toasten wordt het tijd om naar ons hotel te gaan. We zijn al zo’n 15 uur onderweg en de wijn doet zijn werk. De families verdelen zich over auto’s en we rijden achter elkaar naar ons hotel. We nemen afscheid, checken in en moe maar voldaan, liggen we even later fris gedoucht in bed. De volgende dag doen we ’t rustig aan, na het heerlijke ontbijt gaan we met opa, jongste zoon en kleinzoon wat rondwandelen. Daarna haakt ook schoonzus aan en gaan we de stad in. Ik moet nog een handtas voor de tweede bruiloftsdag, dus we maken er serieus werk van. Die avond gaan we gezellig met z’n allen uit eten. Na het eten wordt ik plots misselijk. Nadenkend wat de oorzaak van mijn misselijkheid zou kunnen zijn, relativeert schoonzus; het zijn vast de zenuwen. Ik denk dat ze gelijk heeft. We gaan naar het hotel en besluiten op tijd te gaan slapen. Mijn maag komt tot rust, net als mijn brein. De volgende ochtend gaat mijn wekker al vroeg, ik spring onder de douche en dan zijn de visagiste en de kapster er al om me helemaal bruiloft-klaar te maken. Manlief en jongste zoon moeten op zeker moment klaarstaan voor een foto-shoot met onze knappe bruidegom. Alles loopt voorspoedig en volgens planning gaan we eind van de ochtend met zoon mee naar zijn prachtige bruid, naar de bruidssuite van een nabijgelegen hotel. Terwijl we wachten tot zoon naar zijn aanstaande vrouw kan, huppelen wij zenuwachtig heen en weer. En dan is het zover; we zijn samen met schoonfamilie getuige van het emotionele moment dat het bruidspaar elkaar ziet. Tranen vloeien, bij ons allemaal. Na een eerste foto-shoot op het dakterras gaan wij terug naar ons hotel en vertrekt het bruidspaar naar de trouwlocatie voor nog meer foto’s en videomateriaal. Volgens planning rijden wij met de hele familie netjes op tijd naar de plek waar het huwelijk die avond zal plaatsvinden, het is er magisch! We maken kennis met de host/presentator van de dag en langzaamaan druppelen dele gasten binnen. Alles klopt; het bruidspaar, het weer, de locatie, de gasten en de sfeer. De hele middag en begin van de avond staan in het teken van het vieren van de liefde en het smeden van banden. We eten, drinken, speechen en dansen. Onze tolk zorgt dat we alles goed kunnen volgen, en ook de host/presentator zorgt goed voor ons. En dan, als de avond valt, verplaatsen we ons naar buiten. De sprookjesachtige huwelijksceremonie vindt plaats in een prieel op de oever van de rivier. De ceremonie eindigt met een fantastische vuurwerkshow. Daarna gaat het feest verder, zo mogelijk nog uitbundiger en betekenisvoller dan daarvoor. Dan realiseer ik me dat ik nog niet met mijn getrouwde zoon op de foto sta, dus ik trek ‘m aan z’n mouw. Zoonlief heeft nog geen tijd voor me, dus ik neem weer plaats en klets gezellig verder met mijn nieuwe familie en overige tafelgenoten. Ik reageer verstoord als ik plotsklaps op mijn schouder wordt getikt. Ik word gevraagd mee te lopen. Verstoord sta ik op, leg mijn hand in de uitgestoken hand van mijn zoon, terwijl de dj het nummer ‘Mama’ van Tino Martin inzet. Voordat ik het me realiseer, zwieren we over de dansvloer. Terwijl ik de tekst van het lied in me opneem, zie ik om me heen menig gast een traantje wegpinken. Ik hou me goed. Na onze dans, neemt schoondochterlief haar vader mee naar de dansvloer en ik schiet vol bij de aanblik van het liefdevolle tafereel. Als de dans is afgelopen, volgen er allerlei tradities waar wij, als nuchtere Nederlanders, ontroerd en desgewenst enthousiast aan meedoen. Familiebanden worden gevierd en gesmeed. Aan het einde van de avond krijgen manlief, jongste zoon, kleinzoon en ik allen een traditionele vyshyvanka overhandigd, deze prachtig geborduurde blouse wordt gedragen op Oekraïense feestdagen en met bijzondere gelegenheden. We zijn vereerd. Het feest eindigt en na de nodige knuffels en hartelijke afscheidswensen, vertrekken we naar ons hotel. De volgende ochtend, als mijn echtgenoot al onder de douche is gesprongen,  blijf ik nog even in bed liggen. Een momentje van rust voordat de tweede dag van de trouwerij losbarst. Ik mijmer wat na, zoek op mijn telefoon het bewuste nummer van Tino op. Als ik op mijn telefoon de foto’s bekijk van ons dansmoment, komen de tranen…het hek is van de dam. Ik weet me te vermannen, douche ook en we gaan ontbijten. Na het ontbijt voeg ik me bij schoonzus en haar kop koffie op het terras, en dan begin ik weer te huilen. Schoonzus schrikt ervan, springt op en wil weten wie mij dit heeft veroorzaakt, terwijl ze dreigend haar mouwen opstroopt. Ik snik dat het komt omdat ik zo gelukkig ben. Gerustgesteld gaat ze weer zitten, schaterlachend. Terwijl ik een kop koffie met haar mee doe en de rest van de familie en vrienden ook komen aanwaaien, geniet ik stilletjes van de onvoorwaardelijke band binnen onze families.